degil ke?

ade org kate saya ni degil. degil yg teramat sgt. degil ke? x tau la... tp, saya mengaku yg saya ni degil. saya nk mintak kt tuhan supaya saya x dpat anak yg degil nnt. mungkin dsebabkn saya ni anak sulung, saya rase saya selalu betul. tp, saya x anggap org lain selalu salah. saya cuma buat ape yg saya rase ok. tp, x tau la kalau perangai saya ni selalu buat org d sekeliling saya x puas hati ngan saya. saya selalu cuba buat yg terbaik demi menjaga hati semua org. saya x nk org ckap saya degil lg. saya nk ubah perangai degil tu. saya akan cuba.

kalau kt dlm family memang saya nampak saya ni degil, hati batu, keras kepala. tp, jauh kt dalam hati ni... tersangatlah lembut. senang sangat terasa. sbb tu, saya selalu makan hati bile kne tegur dengan seseorg. saya tau die nk betulkn saya. saya tau niat murni die. tp, kadang2 saya rasa x tahan. saya menangis tau.. tp, sape2 pun x nampak.. saya nanges dlam hati. itulah kelemahan saya. cepat sangat tersentuh. kadang2 saya menyampah kt diri sendiri. sebab suka nanges. saya tau org yg tengok tu pun dah menyampah kt saya. tp, saya bukan nk mintak simpati atau buat muka kesian... yang nyata itulah perasaan yg tergambar kt sudut hati.

kadang2 terfikir jugak, saya ni murung ke? tp, malas nk fikir... sebab anggapan tu mcm x betul je... sebab saya memang x bole nk tipu air muka.. kalau sedih, nmpk sedih... kalau hepi, nmpk la hepi... tp, saya selalu nampak sedih. air muka memang menggambarkan perasaan saya. saya perasan dulu saya selalu rasa tenang dan hepi. xde pun nk pikir pape. tp, tu 7-8 tahun dulu. mase skolah2 dlu... xde ape yg nk di susah hati kn kot...

saya rase mungkin faktor usia yg semakin meningkat (mcm dh tua sgt pulak), pengalaman yg semakin byk ditimba, masalah yg x putus2, perasaan yg kadang2 x tenteram, stress dgn kerja, tangunggjawab (sorry to mentioned this) saya jadi sedih. ape la kn? saya dh cuba jadi hepi..

perkara yg membuatkn saya hepi ialah spend time bersama family yg sempurna. bukan saya nk ckap family saya x cukup sempurna, cuma suasana x mcm dlu lg... ntah la. terlalu byak bnd yg dah berubah. di campur dgn perasaan serba salah saya pada family. saya jugak selalu serba salah. saya x pasti sama ada saya wajar untuk rasa serba salah. kalau boleh, saya nk balik kt zaman mase kecik2 dlu.. nk ubah mane yg patut. saya nk mesrakan hubungan keluarga saya. kadang2 saya cemburu lihat keluarga org lain. saya sayang family saya. tp, perasaan degil kt dalam hati ni selalu buat saya jadi negatif ke atas apa yg dah berlaku. saya bukan nk salahkn takdir dan jodoh yg tuhan dh tentukan, cuma saya x tau knape saya susah sgt nk maafkn kesilapan yg sebenarnya saya sendiri x pasti ianya satu kesalahan atau saya sendiri mahu menyalahkan dan tetap mahu menyalahkan... saya pun tak pasti.

saya juga hepi bile spend mase bsama org yg saya sayang... yang saya rasa ade kuasa magnet yg merapatkn kami setahun yang lepas. saya x faham macam mana perasaan hati saya yang saya rasa senang sangat berubah. dulu saya sudah bertekad untuk tidak jatuh hati pada mana2 lelaki. ya. pada mulanya.. saya belajar menabahkan diri. saya rasa sangat kuat ujian tuhan. padahal, berbagai lg ujian yg lebih kuat tuhan turunkan pada org lain.. saya rase mcm hilang sesuatu separuh dari diri. sampai la saya mengenali si dia. saya x tahu bagaiman ia bermula, tp saya tahu ianya semakin bercambah..

hm... nnt la smbung lg..

aduhai malam...

rindu sungguh pada bulan di malam hari.
suasana malam yg membuai ke alam mimpi.
tp hanya mampu membayangkan di saat ini.
balik ke realiti, aku tetap memandang kertas.
demi rezeki yg dicari. demi impian yg di nanti.
korban atau tanggungjawab?

11 Dec 2008

akhirnya... berkesempatan jugak update blog. lame gile x update. sibuk atas urusan duniawi yg x akan tamat sehingga akhir nyawa. life is getting complicated. nothing much dat i can say. i'm quite sad now. not sure why.. life must be go on...